In eerste plaats best een mooi initiatief om mensen te bewegen een alternatief te zoeken voor het dagelijks lapje vlees op het bord, glas melk en het bammetje met kaas.
Maar bij deze in het leven geroepen ‘Nationale week zonder vlees en zuivel’ voelde ik de bui eigenlijk al meteen flink hangen. Daar gaat gedoe van komen.
Op internet barstte dan ook het ongenoegen snel los, en veel mensen zetten massaal de hakken in het zand.
De ongenuanceerde en soms ronduit grove reacties rolden over elkaar heen. Hoe durfden die linkse deugneuzen hen hun stukje vlees af te pakken. Ze zouden vanaf nu nóg meer vlees gaan eten, als ontbijt is zo’n grote steak toch ook niet te versmaden, en gelukkig kan de BBQ bijna weer aan.
Meer reacties van deze strekking volgden elkaar op.
Het ligt nu eenmaal heel gevoelig, het wel of geen vlees willen eten.
Vleeseters krijgen steeds meer het gevoel dat ze wat uit te leggen hebben, maar voelen daar tegelijkertijd he-le-maal niks voor.
De meeste vegetariërs en veganisten hebben niet zozeer een zendingsdrang, maar willen wel graag genoeg keuzemogelijkheden hebben in restaurants, en gerespecteerd worden in hun keuze. Dat zij hun keuzes opdringen heb ik nog nooit meegemaakt, terwijl veeseters dat wel zo ervaren.
De vegetariër/ veganist als deugneus.
Het mensen aanzetten tot het minder consumeren van vlees en zuivel is in principe een heel goede zaak.
Persoonlijk kook-, bak-, rooster ik, regelmatig zowel vega als vegan, zowel uit principe, als uit gezondheidsoogpunt.
Maar ga er maar aan staan, wanneer je niet zo thuis bent in het samenstellen van een gezonde maaltijd zonder vlees èn zuivel. Hoe fabriceer je dan een goed uitgebalanceerde maaltijd die ook nog smaakvol is? Zowel voor de (meeneem)lunch als avondmaal, met kinderen aan tafel die voor, een hen bekende maaltijd, al hun neus optrekken.
Er is nogal wat kennis over voeding voor nodig, en een zekere kookkunst.
Daarom vond ik de Nationale week van én geen vlees, én geen zuivel een behoorlijke uitdaging. Zelfs voor de welwillenden, de vele bijgeleverde recepten ten spijt.
Het schijnt ook zo te zijn dat mensen de laatste tijd steeds meer vlees gaan eten. Uit gemak, vanwege het kostenplaatje, uit sympathie voor de boer, of het weer terugveren in oude eetgewoonten.
Mensen vallen bij stress, drukte en uitzichtloosheid vaak weer terug in het oude leefpatroon wat ze het beste kennen. Nieuwe (eet)gewoonten kosten nu eenmaal energie, oude gewoonten zijn hardnekkig en vertrouwd.
Je systeem gooi je niet zomaar om, maar gaat stapje voor stapje, maar pas wanneer er eerst sympathie voor gekweekt is.
Ook Eelco Herder van Vegatopia heeft een blog over dit fenomeen geschreven
