3-mei 2016
Ik heb er even over getwijfeld of ik er iets over zou gaan schrijven, of dat ik gewoon de draad weer op zou pakken. Verder gaan waar ik een week geleden gebleven was, een soort van over tot de orde van de dag.
Óf een emotie met jullie delen die ons leven zo op zijn kop zette de afgelopen week…
Ik ben meer een schrijfster dan een prater en vind het fijn om alles wat mij bezighoudt op papier te zetten.
Meestal schrijf ik over eten, dat houdt mij dan ook heel erg bezig, dat is dan ook de rode draad op deze site.
(Je zult verderop in het verhaal wel merken dat over eten praten toch een hardnekkig dingetje bij mij is)
Maar deze week was alles anders, deze week hing het leven van mijn man even aan een zijden draadje.
Met de diagnose hartinfarct, wat naar later bleek een (bijna) ruiterembolie in zijn longen te zijn, was hij maar ternauwernood in het land der levenden.
We zijn dan ook enorm dankbaar dat hij nu weer thuis is en aan zijn herstel kan gaan werken.
Het verplegend personeel, de doktoren, wat waren ze allemaal lief, informatief, begripvol en belangstellend.
Niks merkte je van werkdruk, of personeelsgebrek.
Er werd veel tijd uitgetrokken voor de patiënten, en je kreeg antwoord op al je vragen, ook voor mij werd tijd uitgetrokken, het was een hele warme deken in een hele onzekere tijd.
En, om het toch ook een beetje in de lijn van de voeding te houden, het eten in het ziekenhuis was erg smakelijk aldus mijn man die het toch echt wel heel goed gewend is.
Ik bleef in het ziekenhuis van s’ochtends elf tot s’avonds acht en at dan in het restaurant van het ziekenhuis.
Van de stress (ik ben een stress-eter, ik moet zelfs onder deze omstandigheden op tijd, en genoeg eten) at ik de eerste dag een bord vól vers gebakken friet met grote klodders mayo. Wel met een bakje groen, dat dan weer wel. Mijn zoon had een fantastische mieschotel. Ik heb mijn maaltijd gratis gekregen, de meneer zei “zo maar” en liet me alleen zoons mie afrekenen.
De volgende dag nam ik ook mie, omdat het er zo lekker uitzag.
De lunch was iedere dag een waldkorn broodje met roomkaas en gerookte zalm. En soms bakte ik na mijn ontbijt voor ik naar het ziekenhuis ging nog een paar eieren op brood.
Stress-eten dus….
Omstandigheden waaronder de meeste mensen geen hap door de keel kunnen krijgen, brengen mij tot een grote behoefte aan eten. Maar dan wel gewoon eten, boterhammen met hartig beleg bijvoorbeeld, zoetigheid doet me niks, daar heb ik dan weer geen behoefte aan.
Raar mens ben ik, goed eten is onder alle omstandigheden dus erg belangrijk voor me, ook wil ik daarbij anderen niet vergeten, ik vraag dan ook regelmatig….
heeft er ook iemand zin in…
Er word weleens aan mensen gevraagd ‘waar was u toen er dit of dat gebeurde’, mij kun je beter vragen “wat at jij toen..
