november 2016
Ik weet niet hoe het met jullie gebitten gesteld is, maar ik ben van een generatie waarbij fluorbehandelingen bij de tandarts niet gebruikelijk waren, en de boor tandart’s meest gebruikte werktuig leek. Om dan vervolgens de ruim uitgeboorde gaten zo vol te stouwen met een lading amalgaam, dat mijn kiezen grijs doorschenen. Dat ik mijn Friese tandarts op enig moment kon inwisselen voor een Brabantse tandenkunstenaar (want dat is hij echt) ben ik hem tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar. Want door beugels, kronen-en brugwerk heb ik nu het mooie en (enigszins) sterkere gebit wat ik me altijd wenste. En ja dat kost een aardige duit, je kunt er een leuk tweedehands autootje voor kopen zeg maar.
Wanneer je dan op vakantie tot twee keer toe een stuk van je brug breekt op een hard broodje (de eerste keer werd geheel kosteloos een nieuwe brug geplaatst :-)) en de jaren daarna ook nog twee keer een kroon; op een hard broodje bij een Italiaans ontbijt, en dan op een van de rauwe maïskorrels, die bij wijze van knabbeltjes op een Italiaans terras werden geserveerd bij een wijntje, dan word je wel súper alert. (mijn man neemt mij niet meer zo graag mee op vakantie naar Italië)
Het gaat ook vaak nét goed zoals daar eens waren; een versteend rozijntje in een mueslibol, een stukje bot in gehaktbal, een achtergebleven pit in een stuk kersenvlaai..
Om dan vervolgens vanmorgen te starten met een wel heel bijzonder ontbijt, rösti met Cherimoya erdoor, waarin, écht waar, ik heb ze geteld, 64 pitten zaten.
Deze, charmant in roze rokje gehesen vrucht, met een schubachtige schil, zag ik liggen bij de lidl, en omdat ik natuurlijk altijd heel nieuwsgierig ben naar nieuwe fruit- en groentensoorten heb ik twee van deze roze gerokte exemplaren meegenomen
om thuis iets mee te gaan doen.
Toen ik de vrucht vanmorgen opensneed, trof ik vele zwarte pitten aan, 64, zoals jullie weten. Het was nog een heel gepulk om ze te verwijderen. Ik raad dat trouwens niemand aan om te gaan doen hoor, zo op de vroege morgen, wil je nog op tijd op je werk verschijnen.
Als de dood dat zo’n verdwaalde zwarte kraal mij op kosten zou gaan jagen, heb ik de moes van de vrucht door een zeef gedrukt.
Was een lekker ontbijt, ik heb er dus rösti mee gemaakt samen met havermout en ei, en omdat Cherimoya smaakt naar custard, ze noemen het niet voor niets ook wel een custard-appel, was het wel lekker.
Maar als ik heel eerlijk ben, ga ik me hier niet een tweede keer aan wagen, toch iets teveel werd.
Maar voor de die-hards onder jullie..hier is het recept
