Het is in maart alweer een jaar geleden dat de wereld werd overmand door een geheel nieuw virus waar we allemaal intussen de naam al haast niet meer van kunnen horen of lezen. Zó genoeg hebben de meesten van ons er allemaal van. We willen het liefst zo snel mogelijk terug naar wat we ooit als ‘normaal’ hebben beschouwd.
Dat ‘normaal’ is ook weer iets heel relatiefs, en houdt zoveel in, als wat door de meeste mensen als de norm wordt beschouwd.
Wanneer er verschuivingen plaats vinden in gedrag zoals nu in tijden van Corona, moeten we eigenlijk weer een nieuw normaal (her)vinden waardoor het oude normaal straks misschien niet meer als normaal wordt beschouwd.
Het virus heeft ook mij bij de kladden gehad, maar godzijdank ben ik er niet heel ziek van geworden, behalve dan een griepachtig gevoel en benauwd zijn.
Tevens verloor ik mijn smaak en geur voor enige tijd.
Gelukkig zijn die inmiddels weer terug, gek genoeg heeft mijn man geen Corona gekregen. 
Maar goed, wat ga je doen wanneer je niet op vakantie kunt of een terrasje kunt pakken?
Het is voor introverten, waartoe ik behoor een stuk makkelijker om minder in gezelschap van anderen te kunnen verkeren. Dat deed ik toch al niet veel, en ach, dat we niet uit eten kunnen en op verwarmd terras kunnen zitten is jammer maar niet echt onoverkomelijk.
We ontdekten de wandel-app, waarmee we hele wandelroutes hebben gemaakt, begonnen op gewone makkelijke schoenen. Maar gaandeweg de tijd werden er heuse wandelschoenen aangeschaft met toebehoren.
We ontdekten zoveel moois, zo struinend door bos, duinen en heide dat ik onze verstofte Canon-1100D camera uit de kast heb getrokken, en ben begonnen al dat moois te fotograferen.
Te beginnen met de bloemetjes en de ? bijtjes, tot vogeltjes en groter aan toe. Mijn digitale fotografiecursus heb ik daarbij links laten liggen. De theorie vond ik maar saai, en wilde er meteen mee op pad, het in de praktijk uitproberen.
Ik sloot me aan bij een instagram-groep met mede-natuurfotografen (welja, ik heb me meteen maar deze mooie titel toebedeeld) en dankzij deze groep heb ik de instellingen van de camera onder de knie gekregen. Omdat iedereen elkaar graag wilde helpen beter te worden in wat hij/zij het liefste doet.
Erg sympathiek, per slot van rekening zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, en hebben we door 
de sociale beperkingen (velen onder deze fotografen in ieder geval) massaal naar de camera gegrepen.
Ik ontdek iedere dag weer nieuwe vogels, en leer iedere dag bij, het is zo leuk, en echt een verrijking van mijn leven.
Samen met mijn man maken we plannen om wandeltochten te houden van een paar dagen, zoals onder andere het Hertogenpad, welke 223 kilometer is. Je doet er 12 dagen over, en loopt door prachtig natuurgebied.
Manlief is zelfs al een blog begonnen waar hij onze wandelroutes, ervaringen en foto’s plaatst.
Kortom, er is alweer een gezamenlijke passie gevonden, waar we veel van onze ziel en zaligheid in kwijt kunnen.
En nieuwe recepten ontwikkelen, daar zal ik zeker nog wel mee doorgaan, al zal het niet met dezelfde frequentie zijn als wat jullie van me gewend zijn.
Mijn man’s site is nog in ontwikkeling en heet ‘Kuierlatten’
Mijn Instagram account is hedwig_adema_fotograaf
