juni 2016
Ik dacht, kom, laat mij eens spirelli maken, ik had het al zo vaak voorbij zien komen bij wijze van pasta, van die mooie spaghetti van groene en gele courgettes. Dat zo’n spiraalsnijder nog niet zijn intrede had gedaan bij ons in de keuken zegt toch eigenlijk wel iets over onze innovatieve geest. Maar in onze kleine keuken moet je soms keuzes maken, we hebben immers ook al zo’n joekel van een blender op het aanrecht staan, waar mijn man vanmorgen over mopperde of die sta-in-de-weg niet ergens anders kon staan.
We willen het nog steeds graag een handig ding vinden.
Om niet te snel weer tot koop over te gaan vroeg ik me bij dit apparaat af of je na het nuttigen van zo’n prachtig bord met courgette-pasta niet binnen half uur weer trek hebt.
Je eet immers alleen maar een bord met groente, met erdoor een tomatensaus, of je combineert die leuke groentesliertjes met de gangbare spaghetti. Mezelf overtuigd dat deze spiraalsnijder gebruikt zou gaan worden ben ik zo’n ding gaan halen.
Een soort van Tell-Sell-achtig apparaat werd het, een ‘Veggie Magic’, waarvan er, door het hippe imago ervan, tientallen aan een rek hingen bij de Marskramer. Omdat ik niet verwacht er heel veel gebruik van te maken vond ik 13,00 voor zo’n ding meer dan voldoende.
Toch twijfelend of dat plastic apparaatje wel zou voldoen vroeg ik nog even aan de verkoopster of het ding wel goed werkte. Dát vragen was natuurlijk een open deur, verkopers hebben altijd thuis ook zo’n ding, hebben er nog nooit klachten over gehad, of jij bent de eerste die er over zeurt.
We hebben het gisteren gegeten, spaghetti mét spirelli, zag er leuk uit en was heerlijk met de tomaatjes, verse kruiden, veel knoflook en mozzarella.
Hij werkte goed, onze ‘Veggie Magic’, omdat het in de gebruiksaanwijzing stond heb ik mijn vingers niet ook tot spirelli meegedraaid. Het is maar goed dat fabrikanten geen hoge pet op hebben waar het onze geestelijke capaciteiten betreft, er zou anders van alles mis kunnen gaan.
