Omdat ik op een ander media-kanaal veel reacties krijg van mensen die zich hierin herkennen, en blij zijn niet de enige te zijn, plaats ik deze blog ook hier. Om mensen die net als ik, graag alleen zijn, en gelukkig met die een of twee (maar wél heel waardevolle) vriendschappen in hun leven, een hart onder de riem te steken. Dat dat niet raar of gek is, of abnormaal. Ik heb dat van mezelf ook vaak gedacht, en dacht ik niet normaal te zijn, of op zijn minst autistisch.
Ik las een interview over een man die zonder partner door het leven gaat, geen vrienden heeft, en deze ook niet wil. Hij voelt zich gelukkig in zijn werk, en vrijwilligerswerk en that’s it Ik vond dit een heel fijn interview om te lezen. Omdat ik het een eye-opener vond. Er wordt zo op gehamerd, dat het hebben van veel sociale contacten gezond zou zijn, en stress verminderend. Nou bij mij werkt het eerder stress verhogend.
Ikzelf ben mijn hele leven al heel graag alleen, en was gelukkig met maar een enkel vriendinnetje. Lag dagenlang in het zwembad in de grote vakantie met boekjes en broodjes mee voor de lunch, en had daar verder niemand bij nodig. Verder ben ik een sociaal mens, en was als kookdemonstratrice ook veel met mensen in gesprek. En dat vond/ vind ik ook superleuk !!
Alleen kon ik me daarna weer lekker in mezelf terugtrekken en naar huis gaan. Ik vermaak/ vermaakte me altijd al prima in mijn eentje, en heb ook van die typische solisten-hobby’s. Naast mijn ontzettend lieve man (en allerbeste vriend)Willy, en onze fijne kinderen heb ik niet veel andere mensen nodig om me gelukkig te voelen. Een echt vriendinnen-mens ben ik nooit geweest, en de paar die ik heb, ben ik zuinig op en blij mee, en ik houd van ze. Wanneer we elkaar zien of spreken is het goed, en ben ik erg blij ze weer te zien. Maar er zijn geen verwachtingen naar elkaar toe, in de zin van elkaar regelmatig moeten bellen (hélp bellen
) of appen
Er is weleens tegen me gezegd, ja maar wanneer Willy er niet meer is, dan ben je alleen, moet je daarin niet investeren? Als een soort appeltje voor de dorst zeg maar. Wanneer dat je intentie is om vriendschappen aan te knopen, lijkt me dat niet eerlijk of in stand te houden.
Ik vind dat het taboe op weinig sociale contacten hebben maar eens van tafel geveegd moet worden. Je bent niet zielig of sneu, of eenzaam, het is een keuze, een manier van leven. Alhoewel er veel mensen zich ongetwijfeld wel eenzaam zullen voelen met een kleine sociale kring, gaat het vooral ook om de kwaliteit van die sociale contacten. Je kunt beter een of twee vrienden hebben die jou echt kennen, en écht in jou geïnteresseerd zijn, dan dat je tien vrienden hebt waarvan het gros je het liefst als klankbord gebruikt om hun eigen verhaal te kunnen doen zonder moeite te doen om eens naar jou te luisteren. Want mensen die écht naar je luisteren zijn schaars, maar heb je deze als vriend, dan moet je deze koesteren.
Kijk ook eens naar:
) of appen
Onderstaand twee gedichten over mijzelf:
Mijn naam is Jan-Anne.
Gelukkig ben ik onder de pannen.
’s Morgens heel vroeg kom ik uit de veren.
Dat het buiten nog donker is, zal mij zeker niet deren.
Ik ben altijd alleen,
maar gelukkig niet slecht ter been.
Het altijd alleen zijn is mijn keuze!
Zoveel mogelijk jezelf redden is mijn leuze.
Heel bewust én definitief heb ik gekozen voor een zeer klein sociaal netwerk,
maar ga wel regelmatig zondags naar de kerk.
Mijn zeer kleine sociale netwerk zal ik dus nooit meer uitbreiden.
Ik weet mijn grenzen die ik nooit zal overschrijden!
Ook bezoek ik uit vrije wil twee keer per maand een Bijbelkring,
zonder dat iemand het mij opdringt.
Daarnaast lees ik erg veel.
Dat is alles wat ik met jullie deel.
Anuptafobie betekent: angst om voor altijd alleen of single te blijven.
Ik wil niet overdrijven,
maar bij mij is dat niet het geval!
Het voor altijd single zijn met voor altijd een zeer klein sociaal netwerk,
dat is wat mij erg bevalt!
Ik heb heel bewust géén relatie en ook heel bewust géén vrienden.
Dat is mijn zeer gewilde levensstijl. De keuze daarvoor is definitief!
Maar ik heb het leven lief!
Die keuze om zo te leven, heb ik gemaakt, heel bewust!
Dat geeft mij veel vrijheid en rust!
’s Morgens vroeg ga ik op pad.
’s Avonds kom ik thuis, maar dan ben ik ook erg zat.
Ja, mijn sociale netwerk is zeer klein.
De vele mensen zal ik niet opzoeken, die op straat zijn of op het plein.
Wel dwing ik me op om op straat rond te kijken.
Als iemand mij groet, heb ik dat niet altijd in de gaten.
Dan zal hij of zij een zucht slaken.
Als ik hem of haar zie, maak ik een praatje en zeg hem of haar: “ik heb je
niet gezien”, om niet stug of onvriendelijk te lijken.
Wellicht heeft dit te maken met mijn autisme,
maar heb wel een dagelijkse ritme.
Jan-Anne
Mooi geschreven Jan-Anne
Met veel belangstelling het artikel “Kiezen voor een kleine sociale kring” gelezen. Herken mezelf ook erin.
Heel bewust én definitief gekozen om voor altijd single te blijven én voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben dat ik nooit meer zal uitbreiden. Ik heb heel bewust géén vrienden, heb prima naar mijn zin op mijn werk. Zo’n twee keer per maand bezoek ik een Bijbelkring. Dat is alles!
Vorig jaar werd mijn persoonlijk verhaal opgetekend op de website van RTL Nieuws onder het rubriek “Nooit meer” en heb daarop veel reacties gehad.
Ik ben beslist niet eenzaam of zielig en voel me heel goed bij het alleen zijn.
Ik heb je inmiddels geantwoord in de mail, erg bijzonder en mooi opgetekend Jan-Anne (dat ga ik niet meer fout doen, jouw naam :-))
Ik herken me hier ook in. Ik heb een paar goede vriendinnen die ik allemaal zo’n 3 tot 4 keer per jaar zie. Verder goed contact met collega’s en meer heb ik niet nodig (naast mijn lieve man). Bellen… vreselijk! 🙂
Hoi Niekje, het is fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die genoeg hebben aan een paar sociale contacten in hun leven. Ik denk dat introvert zijn daar ook heel veel mee te maken heeft. En bellen hahaha, dat schijnt bij velen een echt dingetje te zijn.
Bedankt voor je fijne reactie