Is voldoen aan de norm een graadmeter voor geluk?

Naar aanleiding van de uitslag van een grote sex-enquête, gehouden door Psychologie-Magazine gingen er allerlei gedachten door me heen.
Want hoe raar is het, dat omdat je dénkt dat iedereen “het” twee keer in de week doet, dat dat voor jou als stel ook moet gelden, omdat er anders iets gruwelijk mis is in je relatie.
Je hoognodig naar een sex-therapeut zou moeten, omdat je niet aan deze, jezelf opgelegde norm (dus eigenlijk van anderen) voldoet. Dat je in plaats van jezelf, een ander als norm zou moeten nemen.
Dingen waar ik me al veel langer mee bezig houd, deze zogenaamde opgelegde ‘hoort zo’s’.

Zo is er ook een ‘gemiddeld aantal vrienden’ die je zou moeten hebben, om een gezond en gelukkig mens te kunnen zijn. Zelfs je levensverwachting wordt eraan gekoppeld. Voer voor onzekerheid dus, wanneer voor jou de meter wat dat betreft de andere kant uitslaat.
Want al ben je gelukkig met hoe je leven eruit ziet, dan vinden degenen die er “verstand van hebben”, dat je jouw situatie eens nader onder de loep zou horen te nemen.
Er wordt bij deze stelling niet genoeg rekening gehouden met iemands behoefte aan anderen, en je persoonlijke inslag.

Dat je als mens de neiging hebt, dát wat door de meeste mensen als goed en (norm)aal wordt gevonden als norm te nemen stamt nog uit de oertijd. Dit was door de eeuwen heen ook erg belangrijk om te kunnen overleven binnen de groep waarbinnen je leefde.
Immers buitensluiting betekende op zijn minst dat je minder overlevingskansen had.
En natuurlijk wil je bij een groep horen (gezin, familie, die ene vriend(in) of meer, een paar kennissen)
Dat kan dus best een beperkt groepje mensen zijn, waar jij je gewoon heel senang bij voelt en oprecht blij van wordt.

Dat alles dus eigenlijk maar relatief is, wordt mede duidelijk in deze Corona-crisis. Daar ongeveer 80 % van de mensheid een nogal extraverte natuur heeft, wordt deze eigenschap hoger gewaardeerd binnen onze maatschappij dan het meer introverte deel der natie .
Onze maatschappij is daar ook grotendeels op ingericht, er zijn zelfs kantoortuinen (gruwel) door ontstaan (gelukkig worden kantoortuinen niet langer meer als ideaal beschouwd door voortschrijdend inzicht). Dit om ons zoveel mogelijk het gevoel van teamspirit te laten ervaren, en het natuurlijk veel efficiënter is (lees goedkoper)
Dus werden de meer naar binnen gekeerde naturen ondergeschikt gemaakt aan de meer extraverte ideeën van werkgevers.
In vacatures staan vaak dingen te lezen als ‘bent u de sprankelende vrolijke noot die wij zoeken?’, incluis hands-on-mentaliteit ?, en of je zelfs aanjager wilt zijn van een permanente verbeter-cultuur’
Zaken wat menig introvert weer onder het dekbed doet schieten.

Maar nu is het Corona-tijd, en liggen de zaken ietwat genuanceerder.
De extraverte mens zucht en steunt nog het meest, onder het juk zijn tijd zoveel als mogelijk binnen vier (schutting)muren te moeten doorbrengen.
Omdat het voor de introvert bijna zijn tweede natuur is om graag alleen te zijn en niet persé onder de mensen te hoeven te zijn, hebben zij het nu wel een stuk “makkelijker”
(Ik weet dat er gradaties zijn in volledig introvert en volledig extravert, ik chargeer het alleen even voor het gemak)