Gisteren maakten we een heerlijke boswandeling, en genoten van de geuren van de natuur en het even lekker in beweging zijn. Tijdens deze wandelingen probeer ik zoveel mogelijk in het moment te zijn en de prachtige velden met wilde bloemen, dieren, veelal met jongen deze periode, in me op te nemen.
Wanneer ik met manlief loop, heb ik in eigen gebied meestal de camera niet mee, we hebben samen vaak genoeg te bespreken over allerlei dingen.
Of we zijn gewoon samen stil aan het genieten van de omgeving.
Vaak ook ben ik geestelijk op excursie en ben ik met eten bezig, wat kan ik nog maken met de ingrediënten die ik nog in huis heb, of is de moeite waard om een recept van te schrijven.
En wat zullen we doen met de lunch.
We besloten, omdat lunchtijd al ruimschoots verstreken was, een borrel te gaan halen bij Restaurant Duinrand, hier aan de rand van het bos. Met erbij wat lekkere snacks.
Binnen bleek het erg vol te zitten, en ook buiten was het ontzettend druk, de tafeltjes stonden er bijna tot onder de bomen, en ook was er blijkbaar een feestje aan de gang.
Alle genodigden moesten ook bediend worden, en er zou over niet al te lange tijd nóg een groot gezelschap komen.
Wij zaten aan een tafeltje te wachten tot we wat konden bestellen, en het duidelijk met te weinigen, gestrestte personeel liep zich de benen onder het lijf vandaan.
Vier jongelui in de bediening, moesten samen met de baas, het overvolle terras, binnen, én een feest, en daarna nóg een feest voorzien van de nodige drankjes, hapjes, verlate lunches, gebak, ijs etcetera
De spanning was van de verbeten gezichten van het personeel af te lezen. Bijna gedesoriënteerd liepen ze af en aan, roepende klanten soms negerend.
Wij kregen uiteindelijk na lange tijd onze bestelling, maar ik had het toch zo enorm met deze hardlopers te doen, dat we maar geduldig afwachtten.
Toen liepen er ineens twee mensen uit het feestgedruis, ze stonden daar met een grote zwarte koker..een gejuich steeg op..en een grote wolk van roze poeder daalde neer over de tafels, en waaierde verder uit tot heel het terras.
Het grasveld was knalroze gekleurd, en hier en daar keken mensen bedenkelijk in hun bord met eten. De kleding van veel mensen was niet gespaard gebleven, ook onze kleding werd voorzien van een roze waas.
Maar de feestgangers gingen gewoon door met al hun gezelligheid, ze vonden het allemaal maar de normaalste zaak van de wereld. Terwijl het personeel, die al zwaar onderbezet was, zich nog meer in het zweet werkten om al de tafels weer schoon te krijgen met sop en doek.
Het was beschamend om te zien, hoe deze mensen dit maar heel gewoon bleken te vinden. Ik dacht “Je zou toch verdorie zelf sop en doek ter hand moeten nemen om de boel weer schoon te maken”
Maar nee, ze lieten zich nog heerlijk verder in de watten leggen.
Per slot van rekening was er een meisje in wording.
Bij het afrekenen, het gejaagde meisje achter de kassa ons medeleven nog even betuigd, alsof ze het niet al druk genoeg hadden, voor zoveel hufterigheid.
De zonnepanelen bleken ook nog onder de roze poeder te zitten.
Ik hoop dat Duinrand deze mensen een gepeperde rekening stuurt, maar goed, ik vrees eigenlijk van niet.
Leuk hoor zo’n poederkanon, maar doe dat dan wel even in je eigen tuin
Hallo, ik ben Hedwig, ik praat en schrijf graag over eten. Ik ben een echte groentefreak en maak deze daarom lekker belangrijk in mijn recepten. Ze verdienen beter dan een bijrol. Op deze site vind je met liefde gemaakte gerechten, bereid zonder pakjes en zakjes, vaak vegetarisch maar ook met vlees en vis. Met mijn persoonlijke blogs geef ik jullie graag een inkijkje in mijn dagelijks leven