Ik ben er al veel langer mee bekend, omdat het mezelf betreft, en het me in behoorlijke mate heeft beperkt, en soms nog.
Het heeft me vaak een behoorlijk gevoel van paniek gegeven, omdat ik dacht dat er iets mis met mij zou zijn.
Gelukkig heb ik een vriendin die het verschil niet weet tussen links en rechts, dat schept een band. Ook weet ze niet in wat voor merk auto ze rijdt, iets wat ikzelf ook maar moeilijk kan onthouden. Wanneer haar wordt gevraagd in wat voor auto ze rijdt is steevast haar antwoord “Een rooie” !!
En ze is niet dom hoor, ze schrijft boeken en columns, ik bedoel maar.
Mijn omgeving reageert er soms vol onbegrip op, en soms wat lacherig. Maar je weet toch wel waar dat is? Of hoe je moet rijden? Of, weet je dat en dat gebouw? Kijk daar moet je links en dan over de brug rechts ? dat ik dan allang ben afgehaakt probeerde ik vroeger nog wel angstvallig te verbergen. Alhoewel ik dat tegenwoordig wel gewoon benoem, dat je het moet zien als een vorm van dyslectie.
Tot mijn verrassing las ik er vanmorgen in de Volkskrant een artikel over, en dat het een naam heeft.
Voor de wetenschap is het een pas ontdekte wetenschap, met een handjevol gediagnosticeerde gevallen: Ruimtelijke dyslectie.
Ik denk dat ik die diagnostiek voor mezelf niet nodig heb, dat is wel duidelijk.
Ik noem het zelf altijd ‘dyslectisch oriëntatievermogen’,
Je kunt er in gradaties aan lijden, van een beetje warrig van het toilet in restaurant geheid de verkeerde richting teruglopen, tot het zelfs niet kunnen kaartlezen of gps goed kunnen interpreteren.
Voor mij was deze ontdekking een openbaring, ik, die al verdwaal in mijn eigen wijk. Die, wanneer ze een andere route moet lopen of rijden dan gebruikelijk compleet de kluts kwijt is. Wat denk je bijvoorbeeld van wegomleidingen, daarvan schiet ik compleet in de stress. Ook al zegt mijn verstand dat de digitale navigatie mij hierin ter dienste kan staan.
Grote woonboulevards zijn voor mij een drama, ik weet dat ik de pijlen kan volgen, maar kan daar echt behoorlijk aan het dwalen slaan. Totaal het overzicht kwijt.
Wanneer ik een straat te vroeg insla kan ik niet een logische manier bedenken om toch nog op plaats van bestemming te kunnen komen.
Dan ben ik mijn oriëntatiepunten, voor zover ik die heb, compleet kwijt.
Ik heb ooit de weg in mijn eigen dorp moeten vragen, omdat ik voor borstonderzoek naar een locatie moest wat ik maar via één vaste route weet te vinden. Maar ik was zo in gedachten dat ik een verkeerde straat was ingelopen. Ik sloeg daarna nog wat andere straten in, en wist het op een gegeven moment gewoon niet meer. Uiteindelijk heb ik de weg aan een voorbijganger gevraagd, bang om te laat bij het onderzoek te zijn. Waarbij ik hartgrondig hoopte dat hij me niet zou herkennen. Stel je voor dat hij me zou verdenken van beginnende Alzheimer.
Laatst is onze Aldi verhuist naar de andere kant van het dorp, maar ik kan deze alleen vinden met de navigatie op TomTom of telefoon. Ik kom er nog niet vaak genoeg om op mijn eigen navigatie te vertrouwen.
Wat heb ik vroeger veel van onze vroegere woonplaats gezien wanneer ik ergens op visite ging. Bij gebrek aan een digitale navigatie fietste ik dan van hot naar her. Dat ik er al eens eerder was geweest, deed er niet toe. Dat was in mijn hoofd allang weer uitgewist. Dat vergelijk ik altijd met het bewuste gummetje, wat routes welke ik loop, fiets of rijd achter me weer uitgumt.
Godzijdank bestaan er ook topo-apps, waardoor ik toch mooie routes door de natuur kan lopen, zonder bang te hoeven zijn te verdwalen.
Mooi dat ik het beestje nu gewoon bij zijn naam kan noemen. Ik lijd aan ruimtelijke dyslectie, kijk, daar kun je mee aankomen.
