Gisteren stond er een heel stuk in de krant over mensen die een baan hebben waarin ze de hele dag weinig tot niks te doen hebben, en hun dag doorbrengen met face-book en andere tijddoders. Er bestaan dus dergelijke functies, banen die eigenlijk niks bijdragen aan de maatschappij maar zijn gecreëerd.
Ooit sprak ik een receptioniste die de hele dag zat te lezen, facebookte en zich stierlijk verveelde. Daarbij ging gelukkig ook nog af en toe de telefoon om haar bij de les te houden.
Dan ik, zodra de vraag komt wat ik zoal doe voor de kost, voel ik de volgende vraag al aankomen “verdien je daar geld mee?”
Waarbij mijn antwoord dan zou moeten luiden “nee, ik verdien er niks mee, en nee ik heb geen adverteerders op mijn site, omdat mijn doel is mensen zoveel mogelijk zelf te laten koken, gezonde recepten aan te bieden en zo te laten zien dat je met veel groenten en minder vlees en vis ook lekker kunt koken”
Vegetarische alternatieven te bieden aan mensen die welwillend tegenover minder vlees eten staan, hen een ruimere keus proberen te geven.
Wanneer je zegt geen geld te verdienen met wat je doet wordt t in de ogen van veel mensen al snel minderwaardig.
Er is me weleens door iemand uit de kookboeken-wereld gevraagd waarom ik nog geen kookboek heb geschreven, maar die ambitie heb ik (nog) niet.
Door geheel belangeloos lekkere veelal vegetarische recepten te bedenken hoop ik mensen, dieren, en het milieu een bescheiden dienst te bewijzen en dat geeft me al zoveel voldoening.
